The pain game

Gisteravond voelde ik het alweer borrelen, mijn darmen waren van streek, de pijnlijke steekjes werden steeds heftiger en ik verloor steeds meer bloed. Ook al wist ik eigenlijk al dat ronde vier mislukt was, toch was het even confronterend.

Voordat ik ging slapen nam ik alvast pijnstillers om te proberen de pijn van de endometriose te verlichten. Lichamelijk was er nog weinig aan de hand maar de hormonen gierden door mijn lijf. Een waar gevecht tegen de hormonen om niet zomaar keihard in huilen uit te barsten. Met al mijn hormonen kroop ik heerlijk mijn bedje in, naast mijn grote liefde om vervolgens diep in de nacht helemaal bezweet wakker te worden. Voorzichtig sloop ik naar het toilet om mijn lieve 'Moffel' die weer vroeg uit bed moest niet wakker te maken. Steunend, kreunend en met veel pijn had ik weer mijn ontmoeting met het toilet. Ik heb alle tegeltjes gezien en op alle denkbare manieren op het toilet gezeten. Weer greep ik naar de pijnstilling om deze pijn te onderdrukken. Zuchtend en met veel gepuf maakte ik een warme kruik voor mezelf om de  rugweeën te verlichten. Onze lieve poesjes namen een kijkje bij mij en ze voelden het aan dat ik wel wat liefde kon gebruiken. Ik kreeg kopjes en terwijl ik weer op het toilet was beland probeerden ze mij wat afleiding te bezorgen om telkens hun pootje onder de deur door te steken. Na deze onderbreking kroop ik weer mijn  bedje in en hoopte ik dat ik weer even in slaap zou vallen. Gelukkig gebeurde dit maar helaas werd ik na een half uurtje slaap weer wakker. Ik wist niet meer in welke houding ik moest gaan liggen en weer ging ik uit bed. Eerst liep ik wat te ijsberen door de woonkamer, toen bracht ik weer een bezoek aan het toilet om vervolgens op handen en voeten, puffend wat verlichting te zoeken. Eenmaal in bed ging de wekker van 'Moffel' af, terwijl hij net opstond had ik echt gevoel al een zeer drukke nachtdienst te hebben gedraaid.

Wat vond 'Moffel' het erg om mij bezweet en met veel pijn achter te laten maar we weten allebei dat hij niet elke maand vrij kan nemen om mijn handje vast te houden. Een aai over mijn natte haar en een dikke zoen op mijn klamme gezicht vertrok hij richting zijn werk. Ik hield mij groot tot ik de deur hoorde dichtvallen in het slot. Ik barste in tranen uit niet alleen van de pijn maar ook alle emoties kwamen eruit.

Elke maand is het weer een strijd tegen de pijn en met de pijn. Alle vrouwen hebben last van menstrueren, de één wat erger dan de ander maar in het niets vergeleken met vrouwen die lijden aan endometriose. Wat kan ik dan ook boos worden als ik te horen krijg, dat ik maar een aspirientje  en een warme kruik tegen de pijn moet nemen en dat we er tenslotte allemaal last van hebben. Het voelt alsof ik elke maand ben bevallen en doodop deze wedstrijd heb verloren.

Hoewel ik ontzettend boos ben op mijn lichaam ben ik aan de andere kant ook enorm trots. Mijn lichaam overleefd elke maand deze helse pijn en ook al ben ik een week ziek mijn lichaam kan het blijkbaar dragen. Aan de andere kant ben ik boos omdat mijn lichaam tot op heden nog geen kindje heeft kunnen dragen. Dan kom ik weer tot de conclusie dat het leven soms keihard en oneerlijk is. Elke maand doorsta ik deze pijn in de hoop deze maand zwanger te mogen zijn en even negen maanden geen pijn te hebben. Soms vraag ik me dan ook af waar ik aan begonnen ben, wil ik mezelf dit elke maand aandoen in de hoop zwanger te worden?

Gelukkig zijn 'Moffel' en ik zeer positief en als de hormonen straks hun weg weer hebben gevonden en de pijn is gaan liggen kunnen wij weer gaan dromen en hopen. Tot die tijd vecht ik, waak ik en ziek ik uit tegen en voor mijn lichaam. Een strijd die ik ooit hoop te winnen.

Liefs Piertje